تراکنش‌های خرد از جمله اصطلاحات کمتر مورد علاقه گیمرها هستند. بیایید بررسی کنیم که چگونه آنها صنعت بازی های ویدیویی را خراب می کنند.
شکی نیست که ریزتراکنش ها آینده بازی هستند. با ریزتراکنش‌ها، شرکت‌های بازی می‌توانند به طور مستمر یک حق امتیاز ایجاد کنند و سال‌ها پس از انتشار اولیه، بودجه لازم برای رشد بازی را داشته باشند.
وقتی به درستی انجام شود، ریزتراکنش‌ها می‌توانند درهای بی‌پایانی را برای شرکت‌های بازی باز کنند تا ویژگی‌های جدیدی را معرفی کنند و دنیایی را که ایجاد کرده‌اند گسترش دهند. با این حال، ریزتراکنش‌ها می‌توانند به‌عنوان غارتگر نیز ظاهر شوند، به‌ویژه اگر به گونه‌ای ادغام شوند که به جای افزایش تجربه گیمر، آن را مهار کنند.
تراکنش‌های خرد در صنعت بازی
اگرچه تراکنش‌های خرد مختص بازی نیستند، اما نقش مهمی در توسعه اقتصادهای مجازی موجود در بازی‌های آنلاین دارند. از بسیاری جهات، ریزتراکنش‌ها به ایجاد یک اقتصاد دیجیتالی کمک می‌کنند، به گونه‌ای که ارزش درون بازی آن با ارزهای موجود در دنیای فیزیکی تلاقی می‌کند.
به عنوان مثال، یک آیتم یا پوسته کمیاب در داخل یک بازی نه تنها یک مقدار در اقتصاد مجازی آن بازی، بلکه به دلار، یورو و غیره نیز به آن اختصاص داده می شود. در حالی که تراکنش‌های خرد قبلاً در بازار سیاه غیررسمی بازی وجود داشته است، در طول سال‌ها به آرامی توسط توسعه‌دهندگان مشروعیت یافته است.
این روزها، تراکنش‌های خرد معمولاً به صورت خرید درون‌برنامه‌ای در بازی‌ها انجام می‌شود. خریدهای درون‌برنامه‌ای می‌تواند از جزئیات آرایشی گرفته تا خریدهای کوچک و تکراری باشد که به گیمرها کمک می‌کند سریع‌تر از بدون آنها پیشرفت کنند.
با تراکنش‌های خرد، توسعه‌دهندگان می‌توانند هم زمان‌بندی انتشار بین بازی‌ها را کاهش دهند و هم تعامل بیشتری با پایگاه کاربر خود ایجاد کنند. با این حال، اینها همچنین می توانند مشکلات اضافی را در بازی ها نیز ایجاد کنند.
چگونه تراکنش‌های خرد صنعت بازی را خراب می‌کنند؟
در حالی که می‌توان ریزتراکنش‌ها را به صورت مثبت به یک بازی معرفی کرد، در اینجا چند نمونه از این که چگونه ریزتراکنش‌ها صنعت بازی را خراب می‌کنند، آورده شده است.
تراکنش های خرد می تواند منجر به عدم تعادل بار بازی شود
تا حدی، ریزتراکنش‌ها را می‌توان برای چیزهایی اعمال کرد که لزوماً روی گیم‌پلی تأثیر نمی‌گذارند. مشابه اینکه یک فرد ثروتمند در زندگی واقعی چگونه می تواند یک کیف لوکس بخرد، کاربرد کیف به اندازه کیفی است که یک چهارم قیمت آن را می ارزد. با این حال، در برخی موارد، ریزتراکنش ها می توانند به طور جدی بر تجربیات کلی گیمر تأثیر بگذارند.
متأسفانه، بسیاری از بازی‌ها سیستم‌هایی را پیاده‌سازی می‌کنند که در آنها به افرادی که بیشتر پرداخت می‌کنند برتری می‌دهند. بسیاری از بازی‌های موبایل که اغلب به‌عنوان بازی به برد شناخته می‌شوند، اغلب در این دسته قرار می‌گیرند، جایی که بازیکنانی که مایل به پرداخت پول هستند می‌توانند از نظر عملکرد اصلی برتری قابل توجهی داشته باشند.
برخی از نمونه‌هایی از مزایا می‌تواند دسترسی به میانبرها، شخصیت‌های خاص با مهارت‌های منحصربه‌فرد یا حتی موارد خاص باشد. در حالی که مدل‌های بازی به برد لزوماً به این معنی نیست که بازیکنانی که پولی پرداخت نمی‌کنند نمی‌توانند خود را حفظ کنند، بازی‌هایی که برای سودآوری بر این موضوع تکیه می‌کنند، مکانیک بازی خود را به سمت بازیکنان پولی منحرف می‌کنند.
برای اینکه بتوانند با بازیکنان پولی مطابقت داشته باشند، بازیکنانی که پولی پرداخت نمی کنند باید یا بسیار ماهر، خوش شانس باشند یا می توانند زمان بیهوده ای را برای دسترسی یکسان به شخصیت ها یا مهارت ها اختصاص دهند.
به عنوان مثال، بازیکنانی که پول پرداخت می‌کنند حتی می‌توانند به قابلیت‌های خاصی برای مبارزات PvP دسترسی داشته باشند، که شکست آنها را توسط یک بازیکن معمولی و بدون پرداخت غیرممکن می‌کند. با این کار، بازی‌ها می‌توانند عدم تعادلی داشته باشند که مانع از پیشرفت یا رقابتی ماندن بازیکنانی شود که پولی پرداخت نمی‌کنند.
تراکنش‌های خرد شایسته سالاری را منع می‌کند
در حالی که تراکنش های کوچک غیرعمدی هستند، می توانند به طور ناخواسته مزایای خلاء اقتصاد مجازی یک بازی را حذف کنند. با اختصاص یک فیات معادل ارز یک بازی، اساساً اقتصاد مجازی یک بازی را با اقتصاد دنیای واقعی در هم می آمیزد، که می تواند طیف وسیعی از مشکلات را ایجاد کند، مانند دلسرد کردن شایسته سالاری.
در حالت ایده‌آل، اقتصاد مجازی یک بازی در فضایی وجود دارد که ارزش آن از محصولات یا خدمات با چرخه‌های حیاتی که در یک بازی انجام می‌شود، تولید می‌شود، مانند رفتن به ماموریت‌ها، فروش غارت به NPCها، ساخت سلاح برای بازیکنان دیگر برای خرید، برنده شدن در مسابقات و غیره. بر.
با تراکنش‌های خرد، زمانی که بتوانید مراحل را نادیده بگیرید و از پول فیات برای خرید ارز درون بازی استفاده کنید، ریسک تغییر می‌کند. جدا از اینکه بازیکنانی که از کشورهای ثروتمندتر می آیند از قدرت بیشتری در پرداخت پتانسیل برخوردار هستند، همچنین موقعیت اجتماعی را از خارج از بازی به داخل آن تبدیل می کند.
وقتی به این روش انجام شود، ریزتراکنش ها می توانند کیفیت فرار از بازی را کاهش دهند و به گیمرها یادآوری کنند که نابرابری در بازی نیز وجود دارد. با این کار، بازیکنان با درآمد قابل تصرف زیاد می توانند از امتیاز خود برای دور زدن ارزش بازی ها به عنوان یک کل استفاده کنند.
به عنوان مثال، رفتار ترجیحی با بازیکنان ثروتمند به این دلیل است که آنها می توانند معجون های گران تری را بخرند که آنها را سریع تر بهبود می بخشد، سلاح های بادوام بیشتری خریداری می کنند، کارت های وحشی کمیاب را برای تجارت به دست می آورند، یا حتی به نقشه هایی دسترسی دارند که بازیکنان پرداخت کننده ندارند.
تراکنش‌های خرد انتشار ضعیف را تشویق می‌کنند
با رایج‌تر شدن دانلودهای آنلاین، انتشار محتوای اضافی برای بسیاری از بازی‌های دیجیتال قبل و بعد از انتشار بازی‌های پایه رایج‌تر می‌شود. با این حال، یک استدلال قوی برای اینکه چرا فصل می گذرد و DLC ها بیشتر از اینکه مفید باشند و همچنین تراکنش های خرد، ضرر دارند وجود دارد.
برخلاف وصله‌ها یا به‌روزرسانی‌ها، که برای حذف باگ‌ها و بهبود تجربه‌های درون بازی ضروری هستند و به صورت پویا معرفی می‌شوند، ریزتراکنش‌ها از قبل توسط شرکت‌ها برنامه‌ریزی شده‌اند. ناگفته نماند، توسعه دهندگان می توانند از ریزتراکنش ها برای قفل کردن محتوای بالقوه قابل توجه در پشت دیوارهای پرداخت استفاده کنند.
از آنجایی که توسعه دهندگان می توانند امکان رسیدگی به مشکلات پس از انتشار را توجیه کنند، شرکت ها می توانند به جای تضمین تجربه خوب از خود بازی پایه، فروش اولیه را در اولویت قرار دهند.
با این کار، چندین شرکت شناخته شده‌اند که بازی‌های پایه نامرغوب را عرضه می‌کنند و از کاربران انتظار دارند که برای بسته‌های توسعه‌یافته هزینه پرداخت کنند تا بازی قابل پخش باشد. برای مثال، شرکت‌های بازی‌سازی می‌توانند بازی‌هایی با گیم‌پلی و تعادل ضعیفی را منتشر کنند که معمولاً فقط برای حفظ احساس پیشرفت به انجام ریزتراکنش‌ها نیاز است.
آینده معاملات خرد
در حالی که همه تراکنش های کوچک مضر نیستند، می توانید استدلال کنید که اکثر آنها صنعت بازی های ویدیویی را خراب می کنند.
در تئوری، راه‌هایی وجود دارد که می‌توان ریزتراکنش‌های درون بازی را بدون وادار کردن بازیکنان به پرداخت انجام داد، مانند محدود کردن آنها به بهبودهای آرایشی یا اضافه کردن سقف هزینه‌ها. با این حال، متأسفانه، ما شاهد بازی‌های بیشتر و بیشتری هستیم که تراکنش‌های خرد را به روشی حیاتی‌تر و آسیب‌رسان‌تر ترکیب می‌کنند.
ضروری است که شرکت های بازی با تجربیات بازیکنان خود همراه باشند تا آنها را منزوی نکنند یا آنها را به اعتیاد ناسالم تبدیل نکنند. به هر حال، بازی‌ها می‌توانند دلسردکننده باشند، اگر به نابرابری‌های زندگی خارج از آن بسیار دقت کنند.