بیت کوین دارای محدودیت 21 میلیون سکه است، اما همه کریپتوها محدودیت سختی ندارند. چرا اینطور است؟
دنیای کریپتوکارنسی عناصر مختلف زیادی در خود دارد که اغلب نمی‌توان آن را حفظ کرد. به عنوان مثال، برخی از کریپتوها توکن هستند، برخی سکه هستند، برخی از رمزارزها را می توان شرط بندی کرد، برخی دیگر نمی توانند، و برخی از کریپتوها محدودیت عرضه دارند در حالی که برخی دیگر اینطور نیستند.
اما دقیقا چرا اینطور است؟ چرا رمزارزهای خاصی به طور بی پایان در دسترس هستند در حالی که برخی دیگر در آستانه رسیدن به سقف عرضه خود هستند؟
درپوش تامین چیست؟
اگر مطمئن نیستید که سقف عرضه چیست، قبل از ادامه آن، به سرعت آن را تجزیه می‌کنیم.
به طور خلاصه، یک سقف عرضه تعیین می‌کند که چه تعداد توکن یا سکه از هر ارز دیجیتال می‌تواند در گردش باشد. به عنوان مثال، سقف عرضه بیت کوین 21 میلیون سکه است، به این معنی که پس از رسیدن به این حد، دیگر بیت کوین قابل استخراج نیست. بنیانگذار بیت کوین آن را به این شکل طراحی کرد تا ارزش طلا را تقلید کند، یک منبع گرانبها اما محدود.
برخی از رمزارزهای محبوب مانند بیت کوین، کاردانو و ریپل محدودیت های عرضه متفاوتی دارند، در حالی که بسیاری از ارزهای دیجیتال هیچ محدودیتی ندارند، به این معنی که عرضه آنها بی نهایت است. اما دادن سقف عرضه به یک کریپتو چیست و چگونه می‌تواند ارزش آن را حفظ کند اگر در دسترس بودن آن پایانی نداشته باشد؟
چرا برخی از کریپتوها منبع بی نهایتی دارند؟
بیشتر کریپتوها منبع بی نهایتی دارند، اما دقیقاً چرا اینطور است؟ خب، برای شروع، محدودیت‌های عرضه می‌تواند دقیقاً همین باشد، محدودکننده. امروزه صنعت ماینینگ کریپتو کاملاً عظیم است و برخی افراد تنها از طریق استخراج امرار معاش می کنند. بنابراین، اگر یک ارز دیجیتال هرگز تمام نشود، همیشه می توان آن را استخراج کرد. در واقع، این اکثر ماینرهایی هستند که می خواهند شاهد افزایش حد عرضه بیت کوین باشند و هرگز مجبور به توقف استخراج نشوند (اگرچه احتمال اینکه این افزایش پیشنهادی هرگز اتفاق بیفتد بسیار بعید است).
علاوه بر این، مهم است که به یاد داشته باشید که همه ارزهای دیجیتال یکسان نیستند. سکه ها و توکن های مختلف کاربردها و اهداف متفاوتی دارند که در هنگام طراحی کد آنها مورد توجه قرار می گیرد. بیایید به اتریوم به عنوان نمونه ای از یک سکه با عرضه بی نهایت نگاه کنیم.
امروزه بیش از 120000000 ETH در گردش است. اگرچه عرضه سالانه آن به 18،000،000 محدود شده است، اما پایانی برای اینکه چه مقدار ETH می‌تواند در طول زمان استخراج شود، وجود ندارد. در حالی که اتریوم ارزش پولی دارد و می‌توان آن را مانند هر ارز دیجیتال دیگری خرید یا فروخت، اما مانند بیت‌کوین فقط یک سکه با ارزش ذخیره‌سازی نیست، به این معنی که ارزش آن نیازی به محدود بودن ندارد. بنابراین، چرا این است؟
اتریوم دارای بلاک چین گسترده و متنوعی است که می توان بر روی آن هر تعداد پروژه غیرمتمرکز ساخت. توکن‌ها، NFTها و سرویس‌های DeFi جدید هر روز بر روی بلاک‌چین اتریوم ایجاد می‌شوند و در حال حاضر به عنوان محبوب‌ترین بلاک‌چین موجود در جهان شناخته می‌شود. در این بلاک چین، اتریوم می‌تواند برای پرداخت هزینه‌های گاز و سایر کارمزدهای تراکنش استفاده شود و ارزش سکه را در شبکه می‌دهد.
همچنین بسیاری از استیبل کوین ها (یا سکه هایی که به یک دارایی در دنیای واقعی متصل شده اند) وجود دارند که عرضه بی نهایتی دارند. برای مثال USD Coin (یا USDC) را در نظر بگیرید. ارزش این ارز دیجیتال با دلار آمریکا مرتبط است. در صورت تقاضا منتشر می شود و قابل استخراج نیست.
از آنجا که تقاضای عمومی تعیین کننده عرضه USDC است، محدودیتی ندارد. مانند خود دلار آمریکا، از نظر تئوری می توان آن را بی نهایت بار ایجاد کرد و محبوبیت روزافزون آن به این معنی است که نمی توان گفت که تعداد کل سکه ها در گردش خواهد بود. این گونه‌های مختلف ارزهای دیجیتال اغلب تعیین می‌کنند که آیا سقف عرضه وجود دارد یا خیر.
محدودیت های عرضه کریپتو به دلیلی وجود دارد
هنگامی که یک رمزارز در حال ایجاد است، هر توسعه‌دهنده سقف عرضه و چگونگی تأثیر آن بر ارزش، ویژگی‌ها و آینده کلی کریپتو خود در بازار را در نظر می‌گیرد. بنابراین، وقتی متوجه می‌شوید که هر ارز دیجیتال محدودیت عرضه دارد یا ندارد، به خاطر داشته باشید که احتمالاً دلیلی برای این موضوع وجود دارد.