اکثر مردم حریم خصوصی آنلاین خود را به اندازه کافی جدی نمی گیرند. همان کلیشه های قدیمی را برمی گردانند. اما اینجاست که چرا نباید آن افسانه ها را باور کنید.
در گسترده‌ترین معنای این اصطلاح، حریم خصوصی آنلاین (که به عنوان حریم خصوصی اینترنتی یا حریم خصوصی دیجیتال شناخته می‌شود) به حفاظت از داده‌هایی اشاره دارد که از طریق شبکه جهانی وب به اشتراک گذاشته می‌شوند.
همه می‌دانند که شرکت‌های فناوری این داده‌ها را جمع‌آوری می‌کنند، اما هنوز برخی تصورات غلط وجود دارد که باید رد شوند. بنابراین در اینجا برخی از باورهای رایج وجود دارد که نباید آنها را باور کنید…
1. هیچ کس به آنچه من آنلاین انجام می دهم اهمیت نمی دهد
من نه یک افشاگر هستم و نه یک فعال. این طرز تفکر است، اما کاملاً اشتباه است. هر کاری که در اینترنت انجام می دهید اهمیت دارد. عبارات جستجویی که استفاده می‌کنید، صفحات وبی که بازدید می‌کنید، و انتخاب‌هایی که انجام می‌دهید، همگی در آنچه به صورت آنلاین در معرض آن قرار می‌گیرید، نقش دارند.
احتمالاً قبلاً چندین بار برای شما اتفاق افتاده است: شما یک مورد یا یک رویداد آینده را به یکی از دوستان خود ذکر می کنید و سپس آگهی مربوط به آن را بعداً در روز مشاهده می کنید. این لزوماً به این معنی نیست که غول‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک به مکالمات شما گوش می‌دهند و بر اساس آنچه شما می‌گویید، تبلیغات ارائه می‌دهند—آنها اطلاعات زیادی درباره شما جمع‌آوری می‌کنند که نیازی به انجام این کار ندارند، حتی اگر بتوانند.
الگوریتم‌های غول‌های فناوری بر اساس آنچه درباره شما می‌دانند، نمی‌توانند فقط قدم‌های بعدی شما را پیش‌بینی کنند، بلکه در واقع رفتار شما را تحت تأثیر قرار داده و دستکاری می‌کنند. در واقع، داده های شما برای آنها بسیار با ارزش است که در هسته استراتژی های تجاری آنها قرار می گیرد. بنابراین بله، همه واقعاً به آنچه شما آنلاین انجام می دهید اهمیت می دهند.
2. امنیت و حریم خصوصی یکی هستند
وقتی کسی محصول یا خدماتی را امن و رمزگذاری شده توصیف می‌کند، اکثر مردم تصور می‌کنند که این به معنای خصوصی بودن محصول یا خدمات است. اما در واقع اینطور نیست. در واقعیت، امنیت به هیچ وجه با حریم خصوصی برابری نمی کند.
به عنوان مثال، جی میل گوگل کاملا امن است. هرگز دچار نقض بزرگی نشده است و با یک پروتکل رمزگذاری محکم و ایمن به نام امنیت لایه حمل و نقل (TLS) از کاربران محافظت می کند. اما از خصوصی دور است. Google انواع داده‌های مربوط به شما را جمع‌آوری می‌کند و به‌طور خودکار تبلیغات را بر اساس آنچه می‌داند شخصی‌سازی می‌کند. به طور خلاصه، جایگزین های Gmail متمرکز بر حریم خصوصی به دلایلی وجود دارند.
برای اینکه به سرعت بفهمید Google در مورد شما چه می داند، Gmail را راه اندازی کنید، روی نماد نمایه خود کلیک کنید و به مدیریت حساب Google خود بروید. از آنجا وارد Data & Privacy شوید، سپس روی Ad personalization کلیک کنید. وقتی به پایین بروید، خواهید دید که گوگل با موفقیت کمتری سن، جنس، علایق حرفه‌ای، سرگرمی‌ها و غیره شما را تشخیص داده است.
در مجموع، خدمات آنلاین زیادی وجود دارد که امن هستند، اما خصوصی نیستند. و در حالی که درست است که امنیت و حریم خصوصی دست به دست هم می دهند، اما قطعاً یکی نیستند.
3. اگر TOS آنها چنین می گوید، شرکت ها باید به حریم خصوصی من احترام بگذارند
“ما به حریم خصوصی شما احترام می گذاریم و متعهد به محافظت از داده های شما هستیم.” شما همیشه چنین شعارهای اطمینان بخشی را می بینید. بیشتر اوقات، این اظهارات مبهم به معنای هر چیزی است که تیم حقوقی که آنها را ارائه کرده است، می خواهد.
اگر واقعاً می خواهید بدانید که هر شرکتی با داده های شخصی شما چگونه رفتار می کند، باید شرایط خدمات و خط مشی رازداری آن را با دقت مطالعه کنید. و حتی این گاهی اوقات کافی نیست، زیرا خواندن اکثر چنین اسنادی دشوار است، حاوی موارد قانونی زیادی است، و در غیر این صورت مملو از موارد سلب مسئولیت دقیق است که به منظور محافظت از شرکت در برابر دعاوی حقوقی است.
ناگفته نماند که تعداد کمی از آنها زمان لازم را برای تجزیه و تحلیل یک خط مشی رازداری 10 صفحه ای قبل از دانلود برنامه دارند، اما همیشه ایده خوبی است که قبل از استفاده از یک محصول یا خدمات کمی تحقیق کنید. البته، درک نحوه عملکرد حریم خصوصی داده ها و فعال بودن در مورد محافظت از آن نیز بسیار مهم است.
4. اگر اطلاعات شخصی را به اشتراک نگذارم نمی توانم شناسایی شوم
حتی کسانی که خیلی مراقب حریم خصوصی آنلاین خود نیستند، تمایلی به به اشتراک گذاشتن اطلاعات شخصی مانند آدرس، نام، شماره تلفن یا جزئیات حساب بانکی خود با افراد غریبه ندارند. اما اگر واقعاً اطلاعات خود را از طریق اینترنت به اشتراک نگذارید، آیا می‌توانید شناسایی شوید؟ پاسخ بله است.
در تئوری، تقریباً همه افرادی که از اینترنت استفاده می‌کنند، می‌توانند از طریق بی‌نام‌سازی، که فرآیند تطبیق داده‌های ناشناس با اطلاعات در دسترس عموم است، شناسایی شوند. در عمل، شما قبلاً چیزی که به عنوان اثر انگشت دیجیتال شناخته می شود، یا اطلاعات منحصر به فردی در مورد دستگاه، سیستم و مرورگر خود دارید که شما را از دیگران جدا می کند.
اجتناب از برنامه‌های تهاجمی، استفاده از یک مرورگر خصوصی و پنهان کردن آدرس IP واقعی شما با VPN مطمئناً می‌تواند به محافظت در برابر اثر انگشت کمک کند، اما مهم است که در نظر داشته باشید که هر چقدر هم که به ظاهر مراقب باشید، می‌توانید شناسایی شوید.
5. اگر هیچ کار اشتباهی انجام نداده اید، چیزی برای پنهان کردن ندارید
ترک داوطلبانه برخی حریم خصوصی برای استفاده رایگان از یک محصول دیجیتال چه ضرری دارد؟ این یک سؤال کاملاً قانونی است که احساسات مشترک بسیاری را نشان می دهد، که این است: اگر هیچ اشتباهی انجام نداده اید، چیزی برای پنهان کردن ندارید.
این استدلال تحت بررسی اساسی از هم می پاشد. به هر حال، اگر چیزی برای پنهان کردن ندارید، چرا از حساب های خود با رمز عبور محافظت می کنید؟ چرا به همه اجازه نمی دهید مکالمات و ایمیل های خصوصی WhatsApp شما را بخوانند یا سابقه جستجوی شما را مشاهده کنند؟ زیرا شما نمی خواهید از حریم خصوصی خود دست بکشید.
صرف نظر از اینکه از نظر فلسفی در چه جایگاهی قرار دارید، خطرات امنیت سایبری فوق العاده ای در ارتباط با نقض حریم خصوصی وجود دارد که از سرقت هویت و کلاهبرداری شروع می شود. این ایده که اشکالی ندارد داده های خود را در دست یک شرکت غیرپاسخگو یا یک دولت مستبد قرار دهید، صرف نظر از اینکه چگونه به آن نگاه کنید، اشتباه است.
حریم خصوصی مهم است: برای محافظت از آن گام بردارید
داده ها به یک دلیل از شما جمع آوری می شود: بسیار ارزشمند است. شما می توانید از آن داده ها (و حریم خصوصی خود به همراه آن) صرف نظر کنید یا برای محافظت از آن اقداماتی انجام دهید.
اما حتی در این عصر نظارت فراگیر و ارتباط جهانی، کارهایی وجود دارد که می توانید برای محافظت از خود و اطلاعات شخصی خود انجام دهید. در پایان، همه چیز به ایجاد عادات ایمن خلاصه می شود، زیرا حریم خصوصی آنلاین نیز به دانستن آنچه نباید انجام دهید است.