پورت محترم PS/2 اولین بار در سال 1987 در زندگی ما ظاهر شد و بیشتر توسط USB جایگزین شده است. پس چرا برخی از کامپیوترهای مدرن هنوز آن را دارند؟
رایانه های شخصی بازی مدرن به تعداد زیادی کانکتور مدرن مجهز هستند. پورت های USB-C، پورت های DisplayPort/HDMI و… پورت PS/2 داریم؟ این رابط قدیمی به نظر می رسد که متعلق به دهه 80 یا 90 است، و در واقع، احتمالاً اینطور است. با این حال، به نظر می‌رسد بسیاری از سیستم‌ها و مادربردهای مدرن، حتی سیستم‌های بازی مجهز به جدیدترین تراشه‌های AMD Ryzen/Intel Core، اصرار دارند که این رابط قدیمی را از گور بیرون بیاورند. و اگرچه ممکن است برای شما یا برای بسیاری از مردم منطقی نباشد، دلایلی برای وجود آن وجود دارد.
چرا برخی از رایانه های شخصی مدرن هنوز این پورت قدیمی را دارند؟
پورت PS/2 چیست؟
قبل از اینکه بخواهیم بفهمیم چرا این پورت‌ها هنوز در این روزها وجود دارند، ابتدا باید بدانیم که منشأ آنها کجاست.
سال 1987 بود. IBM در سال‌های گذشته در بازار رایانه‌های شخصی پایگاهی مستحکم داشت، اما به لطف ظهور کلون‌های رایانه‌های شخصی IBM که می‌توانستند از نرم‌افزار و سخت‌افزار IBM استفاده کنند، این تسلط بر بازار به سرعت از بین رفت. در تلاش برای بازپس گیری آن، IBM همچنین می خواست اطمینان حاصل کند که کلون ها نمی توانند به راحتی کنار هم قرار گیرند و خطی از ماشین ها با یک گذرگاه توسعه اختصاصی و سیستم عامل ایجاد کرد که آن را Personal System/2 یا PS/2 نامید. (نه، پلی استیشن 2 نیست).
آرزوهای آی‌بی‌ام برای بازیابی شکوه سابق خود با PS/2 محقق نشد، اما خط تولید میراث ماندگاری بر جای گذاشت، زیرا نوآوری‌های محاسباتی مانند فلاپی دیسک 3.5 اینچی و استاندارد ویدیوی VGA در واقع در PS/2 شروع به کار کردند. . همچنین پورت PS/2 را به وجود آورد.
پورت PS/2 جایگزین کانکتور صفحه کلید DIN و کانکتور ماوس DE-9 شد و راه ساده تری برای اتصال ماوس و کیبورد به رایانه شخصی فراهم کرد. در حالی که برای اولین بار با مجموعه رایانه های شخصی همنام خود معرفی شد، در رایانه های غیر IBM نیز مورد استفاده قرار گرفت و قبل از اینکه USB در نهایت به عنوان پورت مورد علاقه برای تجهیزات جانبی تبدیل شود، به استاندارد تبدیل شد.
در گذشته، رایانه‌ها معمولاً دارای حداقل دو درگاه PS/2 بودند-یکی برای صفحه کلید و دیگری برای ماوس. آنها همچنین دارای کد رنگی هستند که درگاه صفحه کلید آبی و درگاه ماوس به رنگ فیروزه ای/سبز است. اکثر سیستم‌ها از جمله پورت‌های PS/2 این روزها با یک پورت PS/2 عرضه می‌شوند که در آن می‌توانید ماوس یا صفحه‌کلید را وصل کنید یا از یک تقسیم‌کننده برای اتصال هر دو استفاده کنید (به روشی مشابه با کد رنگی). برخی دیگر همچنان مجموعه کاملی از دو پورت را انتخاب خواهند کرد.
چرا پورت های PS/2 هنوز یک چیز هستند؟
اکنون که کمی با پورت‌های PS/2 آشنا شده‌ایم، وقت آن است که به فیل در اتاق بپردازیم. اگر این پورت در سال 1987 معرفی شد، در دهه 90 و اوایل دهه 2000 رایج بود و از زندگی بیشتر مردم گذشته است، چرا برخی از مادربردها هنوز هم یکی از آنها را دارند؟
ASUS ROG Maximus Z690 Apex، یک مادربرد +800 دلاری با پشتیبانی از تراشه‌های نسل دوازدهم اینتل Alder Lake، رم DDR5 و اتصال PCIe 5.0، به ویژه شامل مجموعه کاملی از دو پورت PS/2 با کد رنگی است. باید برای چیزی خوب باشد، درست است؟
PS/2 عمدتاً برای چندین سال جایگزین USB شده است، اما چند تفاوت در نحوه عملکرد هر دو استاندارد وجود دارد که باعث می‌شود برخی از افراد در دهه سوم قرن بیست و یکم روی پورت‌های PS/2 سوگند یاد کنند.
روش کار دستگاه های جانبی USB به این صورت است که رایانه به طور مداوم آنها را چندین بار در ثانیه بررسی می کند (فرآیندی که به عنوان نظرسنجی شناخته می شود) تا ببیند آیا آنها بیکار هستند، حرکت می کنند یا کاری انجام می دهند. از سوی دیگر، دستگاه‌های جانبی PS/2 می‌توانند در این زمینه حرف اول را بزنند، زیرا می‌توانند هر زمان که کاری انجام می‌دهند، یک وقفه به CPU ارسال کنند. اگر ماوس خود را حرکت دهید یا روی چیزی کلیک کنید، ماوس شما مستقیماً با CPU شما ارتباط برقرار می کند تا عمل را ثبت کند، نه اینکه منتظر بماند تا کامپیوتر متوجه شود. این بدان معناست که در بیشتر موارد، تأخیر کمتری نسبت به یک دستگاه جانبی USB مشابه وجود دارد، زیرا در حال رای گیری نیست، بلکه به طور فعال با رایانه شما تعامل دارد.
آنها مزایای دیگری نیز دارند. در مورد صفحه‌کلید، PS/2 امکان جابجایی کلید N واقعی را باز می‌کند، به این معنی که می‌توانید کلیدهای زیادی را که می‌خواهید فشار دهید و همه آنها ثبت می‌شوند. اگر بایوس خود را مجدد راه اندازی کنید، این احتمال وجود دارد که لوازم جانبی USB شما شناسایی نشوند، در حالی که این مشکل را با لوازم جانبی PS/2 نخواهید داشت، زیرا همه آنها به طور جهانی سازگار هستند.
این مزایا، یا بهتر است بگوییم تفاوت‌های فنی، برخی از گیمرهای حرفه‌ای را بر آن داشته است که از دستگاه‌های جانبی PS/2 خود استفاده کنند. در حالی که بسیاری از تفاوت‌هایی که در ابتدا ذکر کردم ممکن است برای اکثر مردم تقریباً نامحسوس باشد (در اینجا صرفاً در مورد میلی‌ثانیه صحبت می‌کنیم)، داشتن تأخیر کمتر می‌تواند برای برخی از افراد در مورد بازی‌های رقابتی و ورزش‌های الکترونیکی مفید باشد. با این حال، موجه بودن آن، داستان دیگری است – به طور کلی پذیرفته شده است که احتمالاً بهتر است یک ماوس مخصوص بازی بخرید تا اینکه موس توپ قدیمی خود را در سال 1999 نگه دارید.
با این حال، ما شما را به خاطر تمایل به استفاده از صفحه کلید مدل M خود قضاوت نمی کنیم.
آیا باید از لوازم جانبی PS/2 استفاده کنم؟
نه، شما نباید. خب احتمالا نه دلیلی وجود دارد که چرا USB توسعه یافته است.
ما از معایب PS/2 عبور نکردیم، اما بسیاری از آنها را دارد. برای مثال، برخلاف USB، این پورت قابل تعویض نیست، اگر ماوس یا صفحه کلید خود را از یک سیستم در حال اجرا جدا کنید، باید آن را مجددا راه اندازی کنید تا دوباره کار کند، و بدتر از آن، حتی می توانید به آن آسیب بزنید. خود پورت نیز کاملاً شکننده است و اگر مراقب آن نباشید می‌توانید به راحتی پین‌های داخل کانکتور PS/2 را خم کنید.
هیچ دلیلی برای استفاده از PS/2 وجود ندارد مگر اینکه مورد استفاده خاص شما به طور مطلق نیاز به استفاده از PS/2 داشته باشد. ممکن است فکر کنید موس توپی و صفحه کلید قدیمی شما ممکن است برای یک بازگشت غیر طعنه آمیز آماده باشند، اما بهتر است گذشته را در گذشته رها کنید.
تقاضا وجود دارد، اما احتمالاً برای بسیاری از مردم قابل توجیه نیست
ما می‌توانیم دلیل اینکه برخی از مادربردها همچنان این پورت قدیمی را در خود جای داده‌اند را ببینیم. برخی از مردم به آنها قسم می خورند و از انتقال به USB امتناع می ورزند زیرا احساس می کنند که برای مورد استفاده خاص آنها، PS/2 برتر است. بازاری وجود دارد، و در حالی که در اقلیت است، بازاری بسیار پر سر و صدا است. و در حالی که برای برخی از سناریوهایی که ممکن است درست باشد، برای اکثر مردم، لوازم جانبی USB گزینه برتر هستند.
امیدواریم، اکنون تفاوت را می دانید.